Op vaderdag moest er een hele goeie reden zijn om Biesjemeuleke uit zijn kot te krijgen. En die goeie reden was er … in viervoud zelfs.
Cijfer van de dag: 10,43 km
Tijdens mijn ochtendlijke Sparki-wandeling zag ik een man in de weer met een uit de kluiten gewassen modelboot. In het passeren maakte ik de opmerking dat dat wel een heel knap schip was.
De iets oudere man was duidelijk fier op zijn hobby want hij had niet meer aanmoediging nodig om – heel toepasselijk – van wal te steken. De man bleek een levenslange carrière als schipper achter de rug te hebben. Hij vertelde honderduit over zijn avonturen. Sinds zijn pensionering was hij gestart met het in modelbouw bouwen van alle schepen waar hij ooit mee gevaren had.
Ergens in de jaren 1955-1956 – hij wist het zo precies niet meer – kreeg hij zijn opleiding op het zeezeilschip Mercator dat ondertussen een pronkstuk van zijn collectie is. Hij noemde al “zijn” schepen bij naam en toenaam.
Het schip waar hij nu mee aan het worstelen was om het in zijn auto te krijgen was een gigantisch containerschip dat hij ging vervoeren naar de modelbouwclub in Hulshout waar ze konden beschikken over een heuse vaarvijver. Kijk maar even mee.
Bij het afscheid vertrouwde de man mij toe dat hij nu bezig was aan zijn laatste schip. Het was goed geweest.
Stiekem was ik jaloers: iemand die zo gepassioneerd bezig was met zijn job en zijn hobby heeft een gelukkig leven gehad. Ik passeer regelmatig aan de man zijn woonplaats, wellicht ontmoet ik hem nog wel eens … want eigenlijk wil ik graag enkele foto’s van zijn pronkstukken.
Na mijn Sparki-toertje mocht ik op ontdekkingsreis naar het landelijke Zemst-Laar.
De plaatselijke fanfare had speciaal voor vaderdag een ontbijt- en aperobox voorbereid.
OK, ’t was met de auto … het valt dus een beetje buiten het bestek van deze blog. Of toch niet helemaal, want de tipgever voor al dit lekkers was iemand die erg nauw bij deze wandelchallenge betrokken is.
En ’t was enorm lekker … volgend jaar zie je ons opnieuw passeren Willen is Kunnen (WIK) uit Zemst-Laar.
En daarna was het de hoogste tijd om opnieuw twee biesjemeuleke sleutelhangers te gaan leveren. Eentje ging richting Heffen, de tweede werd geadopteerd in Walem.
En stappen van Walem naar Pasbrug-Nieuwendijk … dat doe je via de westelijke variant van GR 12 natuurlijk. Ik pikte dit Grote Routepad op aan Domein Roosendael dat beheerd wordt door Kempens Landschap.
Roosendael is bijna 800 jaar oud. Het dankt zijn naam aan de cisterciënzerinnenabdij die hier, aan de Nete, omstreeks 1221 werd opgericht.
Van die middeleeuwse vestiging blijft vandaag, behalve enkele muurresten, bovengronds nauwelijks iets over. De godsdienstoorlogen gingen immers niet voorbij aan deze streek. De abdij werd in de 16de eeuw diverse malen geplunderd en onder het calvinistische bewind uiteindelijk volledig afgebroken.
De heropbouw startte pas in 1648. Vandaag kan men zich nog moeilijk voorstellen dat hier eind 17de eeuw een indrukwekkend abdijcomplex verrees met een prachtige barokkerk.
Het Poortgebouw dateert van 1777. Het werd opgetrokken naar aanleiding van het 25-jarig jubileum van abdis Agnes Haegens.
De GR 12 volgt het tracé van de oude spoorlijn 25a die Muizen verbond met Antwerpen-Zuid.
Even na 1900 werden in Sint-Katelijne-Waver grote werken uitgevoerd voor de aanleg van een nieuwe spoorlijn van Muizen naar Antwerpen-Zuid. Er werden spoorwegbruggen gebouwd over diverse straten en over de Nete. Op 16 april 1907 werd spoorlijn 25a officieel in gebruik genomen.
Het definitieve einde van deze spoorlijn kwam er in 1960, met de aanleg van de verkeerswisselaar in Antwerpen-Zuid en de bouw van de Kennedytunnel en de toenmalige E3. Vanaf 1970 werd gestart met de afbraak van de sporen. De brug over de Liersesteenweg werd in 1973 afgebroken. Pas in 1983 werden ook de brug over de Clemenceaustraat en de boogbruggen over de Lange Zandstraat en de Kuikenstraat afgebroken.
De bedding van het grootste deel van het traject werd afgegraven. Enkel de verhoogde bedding tussen de Liersesteenweg en de Kuikenstraat bleef over.
Op dit ogenblik fungeert het traject van lijn 25a op het grondgebied van Sint-Katelijne-Waver als een aantrekkelijk wandel- en fietspad.
Hier lees je meer over de verdwenen spoorlijn 25a en het sporencomplex bij Sint-Katelijne-Waver.
In Walem wachtte mij nog een leuke verrassing.
Op mijn afleveradres woont een echte biesjemeuleke fan. Zelfs de servetten die ze gebruikt zijn versierd met het enige echte lieveheersbeestje.
En zo kom je altijd een beetje thuis en word je steeds bijzonder warm welkom geheten.
