Als je vriend met zijn vier korte pootjes aangeeft dat hij een beetje moe is van al dat stappen dan maak je er een snipperdagje van en doe je een korter toertje. Maar ook dat levert weer een (letterlijk) verborgen pareltje op.
Cijfer van de dag: 4,23 km
Onder voogdij van gravin d’Ursel opende op 24 juli 1911, kort voor de Eerste Wereldoorlog, in De Panne het rusthuis en sanatorium “Repos St.-Elisabeth” zijn deuren. Dit sanatorium was bedoeld voor jonge dames uit de gegoede stand, die er kunnen komen uitrusten.
Tijdens de eerste oorlogsmaanden, vooraleer het hotel L’Océan op de zeedijk van De Panne als hospitaal van het Rode Kruis in werking treedt, fungeert de Repos St. Elisabeth als noodhospitaal voor militairen.
Ook nadien blijft het instituut – wellicht slechts een deel van de gebouwen – een tijdje als medische inrichting voor geallieerde militairen functioneren.
Vanaf 14 oktober 1915 zal het instituut functioneren als opvangplaats voor ouderlingen.
Tijdens de Eerste Wereldoorlog worden er bij het instituut barakken opgetrokken om de capaciteit uit te breiden.
Hoewel De Panne op relatief veilige afstand van het front gelegen is, wordt de gemeente meermaals, en dan vooral in de zomer van 1917, beschoten door vijandelijke artillerie.
Vandaar dat besloten wordt om een betonnen schuilplaats te bouwen, waarin een grote groep mensen uit de nabijgelegen instelling ondergebracht kunnen worden.
Op 18 april 1918, tijdens het Duitse Lente-Offensief, worden de zusters van de Congregatie Ten Bunderen uit Westouter en Proven samen met enkele honderden bejaarden naar de Repos St. Elisabeth in De Panne geëvacueerd. De zusters en bejaarden zullen er blijven tot 29 augustus 1918.
Na 1918 diende het gebouw opnieuw als vakantiehuis, maar dan voor meisjes uit arbeidersmiddens. Op het terrein van het rusthuis organiseerde het Œuvre Nationale des Colonies Scolaires Catholiques (Nationaal Werk der Katholieke Schoolkoloniën, NWKS) in de jaren dertig van vorige eeuw vakantiekolonies. Van midden juli tot eind augustus verbleven de kinderen in zes grote houten paviljoenen met bijzonder weinig sanitair comfort.
In 1940 worden de gebouwen met bijhorende betonnen schuilplaats opgeëist door Duitse militairen, die er tijdens de Tweede Wereldoorlog logeren. Volgens mondelinge getuigenissen zou de betonnen constructie tijdens de Tweede Wereldoorlog ook als opslagplaats voor munitie gebruikt zijn. Bij de bevrijding wordt het gebouw bewoond door Tsjechische en Canadese militairen.
Na de Tweede Wereldoorlog huurt De Post het pand als vakantieoord voor de kinderen van het personeel. In 1946 kijken de posterijen uit naar een ander gebouw en belanden zij uiteindelijk in het domein Cabour.
Tussen 1952 en 1957 nemen de Zusters Bernardinen de taak van de vakantiekolonie over, onder de naam Home Sint-Elisabeth. In 1957 wordt de Belgische staat eigenaar van de instelling en wordt het pand in gebruik genomen als technische school.
Deze school gaat eerst door het leven als R.I.T.O. (Rijksinstituut voor Technisch Onderwijs), wordt later omgedoopt tot K.T.A. (Koninklijk Technisch Atheneum) en is nu het Atheneum Calmeyn, behorende tot de Scholengroep Westhoek.
In januari 2021 vernielde een zware brand het leegstaande gebouw “Repos” op het domein van Scholengroep Westhoek. Het dak en de volledige onderliggende verdieping zijn uitgebrand.
Later zou blijken dat er drie brandhaarden waren en dat de brand dus vermoedelijk werd aangestoken.
Het gebouw stond leeg en zou – ondanks zijn rijke geschiedenis – binnen afzienbare tijd afgebroken worden.
